Groetjes uit Nickerie

We wonen nu alweer bijna vier maanden in Nieuw Nickerie.
Misschien willen jullie wat meer over de tweede stad van Suriname weten.
Het district Nickerie ligt ongeveer 7000 kilometer van Nederland, in het westen en ongeveer 237 kilometer van Paramaribo. Aan de grens met Brits Guyana.
Bij aankomst moesten we aan de provincie Zeeland denken met haar uitgestrekte land. Hier kennen we vele rijstvelden en bananenplantage. Dus ook veel water.
Nieuw Nickerie heeft een aantal voorziening zoals het streekziekenhuis, gemeentehuis, politiebureau, een markt, en een heleboel Chinese winkels. Tot groot verdriet van de Hindoestanen. Ook kennen we hier het spreekwoord : dat is van de chinees, d.w.z. het kent geen lange levensduur.
Op de markt kan men iedere ochtend terecht voor vele groente en diverse fruitsoorten.
Ook kent de markt een soort ontmoetingsplek. Na een paar keer een marktbezoek te hebben gedaan ben je al bekend. De markt heeft verschillende vaste plekken zoals de Javanenhoek, de hindoestanenhoek.
Iedereen prijst haar waar aan en wordt veel onderhandelt.
Een heleboel mensen denken dat Nederland het paradijs ( winti wai lanti pai ) is.
Carry heeft al het genoegen gehad om drie keer een huwelijksaanzoek te krijgen.
Niet alleen omdat ze haar leuk vinden dan wel omdat ze voor een Nederlands paspoort kan zorgen. Apart om mee te maken.
In het ziekenhuis werken ook een paar andere bakra’s ( blanke artsen en psychologen ) op een of andere manier kom men elkaar steeds weer tegen. Ook wordt er wel eens collectief afgesproken om met elkaar uit te gaan zoals naar het poolhouse ( biljartzaal /disco ). Oscars favoriete plek, want hij krijgt dan van de locale bevolking biljartles.
Samen eten. Of met z’n allen naar het zwembad gaan op zondagmiddag. Het zwembad is dan alleen voor ons geopend. Het personeel van het Zr. Dankerscentrum komt dan ook met hun kinderen en of familie. Carry geeft dan aan een aantal mensen zwemles en houdt de veiligheid in de gaten.
Ook worden we wel eens mee gevraagd voor een trip. (tours )
Bij verschillende tours moet men met een aantal personen zijn wilt deze doorgaan.
Zo zijn we in mei naar Apoera en Blanche -Marie geweest. Een indianendorp en prachtige watervallen ten zuiden van Nickerie. Deze reis deden we per bus, korjaal en vrachtauto.
Tijdens de rit op de vrachtauto mochten wij alle drie buiten staan. Oscar vond deze rit net een achtbaan alleen kwam hier niet zo gauw een eind aan. Een prachtige belevenis in de natuur.
Oscar en Carry zijn ook al naar de Bigi-Pan geweest. Dit is een groot moerasachtig gebied
( krokodillen, beschermde vogels, veel vissen en prachtige natuur) die alleen met een korjaal te bereiken is. Op het programma stond het samen vissen met de bootsman en dan deze vissen schoonmaken en bakken in een huisje op het meer.
In dit huisje kan men ook overnachten in een hangmat. Je moet alleen oppassen dat je niet lek geprikt wordt door de muskieten en mampieren.
Bea gaat op 30 juli met haar personeel ( teambuildingsdag ) naar de Bigi-Pan.
Daarnaast vind Bea het wel zielig dat alle Bakra’s overal naar toe kunnen gaan en het lokale personeel te weinig geld heeft om deze tour te kunnen maken.
Carry heeft kennis gemaakt met Nalinie ( werkvrouw van de buren ) die alle ins en outs over Nickerie kan vertellen.
Zo hebben we ook de mogelijkheid gekregen om met onze buurtjes naar de Hindoestaanse kerkdienst te gaan. Een hele aparte ervaring. Mooie kleren , prachtige muziek en op het eind kregen we een lotusblad met eten.
In Nickerie zijn heel veel verschillende kerken.
Binnenkort gaan we naar de christelijke kerk. Een broertje van Oscar vriend ,Rivano, viert zijn verjaardag in de kerk en ook wij zijn hiervoor uitgenodigd.
Bea en Carry hebben hun verjaardagen ook in Suriname gevierd.
Met echte slingers,cadeautjes, cake met peperdure aardbeien en een etentje op het werk van Bea met al haar collega’s. Carry heeft alles op de video opgenomen.
Ook heeft Bea een verjaardagspakket van haar nederlandse collega’s ontvangen. Het ophalen kenden wel enige problemen want de geadresseerde correspondeerde niet met het legimitatie van het paspoort. Maar wel tof dat ze aan Bea denken. En wat waren de stroopwafels lekker.
Iedere donderdag komt die leuke postbode met jawel een heleboel post. Voor ons is het echt een feest als we bericht uit Nederland krijgen.
Van Ellen, Elly, Mieke, fam de Vries, Hilde en Annet & kids, uit Eersel en Houten/Schalkwijk en collega‘s van MEE. Hartstikke lief en leuk. Zo blijven we toch een beetje op de hoogte van het wel en wee in Nederland.
Het internetcafé bij buuf Tineke wordt door Oscar druk bezocht.
De buuf mist Oscar al als hij een paar dagen niet geweest is.
Via Habbo hoopt hij in contact te komen met zijn vriendjes uit Nederland/Noordwijk.
Gelet het tijdsverschil is voor hem na school ( om 14.00 uur ) het beste moment.
De meeste mensen hier genieten dan van hun rustmoment. Het is dan heel stil in Nickerie.
Bea is pas meestal om 15.00 /16.00 uur thuis.
En voor Carry het tijdstip aangebroken om een van haar boeken te lezen. Ze is helemaal in de ban van Cynthia Mc Leod. Een schrijfster die veel boeken heeft gepubliceerd over de slavernij.
Veel van haar boeken spelen zich af rondom Paramaribo op de verschillende plantage.
Door de rondleiding van een neef van Nalinie is er nog meer interesse ontstaan in het wel en wee van Suriname. Ook Bea besteedt veel tijd aan lezen.
Oscar maakt net zoals thuis na het eten zijn huiswerk. Hij heeft veel repetities.
De keuze van het onderwerp voor zijn werkstuk is Martin-Luther King. Ook hij leert veel over de slavernij en discriminatie. Hij ervaart het zelf soms op school wanneer iedereen scranaans praat. Toch leert hij het deze taal al aardig net als de commandotaal die door veel mensen hier gebruikt wordt. (Laat het, geef het .. enz )
Televisie kijken doen we eigenlijk heel weinig.

In Nickerie zijn we ook in contact gekomen met de voorzitter ( Dhr Ramboerharsing )van de oudervereniging Theodorusschool. Hij zocht ondersteuning bij de renovatie van het gebouw van de kleuterklassen. Het dak is van asbest en is in staat van verpulveren .Heel schadelijk voor de gezondheid. Wij moeten dan ook altijd aan de vader van Kitty denken hij heeft longkanker gekregen door het werken met asbest. Ook heeft het gebouw geen waterleiding en elektriciteit. Hun toilet is een gat in de grond
Naast dat deze renovatie een kostbare aangelegenheid is, lijkt hij ook van het kastje naar de muur gestuurd te worden. Onze hulp wordt reeds gewaardeerd. We zijn onlangs uitgenodigd op een etentje bij hem thuis. Een hele gewaarwording geen cent te makken maar voor ons is niets te veel. Je voelt je haast schuldig om te eten, maar op deze wijze wilt men hun dankbaarheid tonen.
Via deze willen we ook een oproep doen aan de lezers in Nederland om ons te helpen .
Wij willen graag geld inzamelen om een van de oudste rooms katholieke basisschool in Suriname te ondersteunen.
Op dit moment hebben we een bedelbrief geschreven aan de Nickeriaanse middenstand.
In een latere fase willen we ook een brief opstellen voor de nederlandse achterban.
Het is zeer schrijnend te zien met welke middelen men hier werkt. Deze kinderen zijn ook niet bekend met een speelveld.
Armoede lijkt in ons avontuur de rode draad te worden.
Ook Bea kent op haar werk veel probleemsituaties. We proberen hier en daar een steentje bij te dragen.
Nalinie kent ook geen rijkdom zij is een alleenstaande moeder met een grotere zoon. Samen proberen ze te overleven. Zij leven echt van dag tot dag.
De school van Oscar kent ook een heleboel armlastige gezinnen.
Toen het circus Suarez in Nickerie haar tent opzette hebben we zijn klas en de juf getrakteerd op een circusbezoek .
Ze vonden het uitje geweldig, een schoolreis kent men door geldgebrek niet .
Net als schoolzwemmen .

Zoals misschien wel bekend is Paramaribo de hoofdstad van Suriname.
Hier gebeurt echt van alles.
De regering, de ministeries, het presidentiele paleis, winkels maar ook allerlei andere activiteiten. Wij proberen minimaal een keer per maand naar de stad te gaan .
We zijn uit nieuwsgierigheid een keer met de staatsbus geweest.
Meestal proberen we met een groepje uit Nickerie samen per taxi te reizen.
Wat een avontuur om per staatsbus te reizen.
Dit begint al met de kaartverkoop. Voor een kaartje kan men vanaf 10.00 uur terecht.
De bus vertrekt tweemaal per dag om 9.00 uur en om 13.00 uur.
Wie het eerst bij het loket staat mag als eerste de bus in om een plaats uit te zoeken.
Ook kunnen er maar twee kaarten worden gekocht. Dus.....
Met nummer 7/8/9en 10 op de kaart konden wij toch een aardige plek uitzoeken.
Met z;n vieren zouden we naar de stad gaan.
Lotte , een vrijwilligster, werkzaam als psychologe wilde ook net als wij Keti Koti vieren in de stad.
De staatsbus blijkt overigens een afgeschreven streekbus uit de gemeente Helmond
Wat kapot kon gaan was stuk. Dus echt afgeschreven...
Enfin voor 9.25 SRD 9 ( 3 euro ) op weg naar Paramaribo.
Onderweg kwamen de geuren van eetgerechten ( bami/ nasi met kip e.a. ) je tegemoet net als de kleuren van de drank die uit de tas kwamen. Want de reis duurde wel vier uur en bij Saramacca heeft de weg ook nog hele diepe kuilen . De enige stop was in Coronie.
De bus was overigens tjokvol en er zaten bijna alleen maar zwarte arme mensen die net als wij geen vervoer hadden .
Met een hitte van rond de dertig graden verlang je wel naar een zuchtje wind. Helaas kende
de bus maar twee ramen en geen airco. Dit verklaarde de run op nummers van de zitplaatsen.

Keti Koti is de viering van de afschaffing van de slavernij (onafhankelijkheidsdag ) en wordt gevierd op 1 juli.
Toen we in de ochtend door de stad slenterden zeiden we tegen elkaar dat het net Koninginnedag was. In de palmentuin was iedereen zijn stand aan het inrichten. Een aantal podiums voor de optredens werden opgezet .Veel versieringen en de mensen liepen verkleed.
Prachtige kleren net zoals hun voorouders in de slaventijd.
Er waren heel veel eetstandjes en activiteiten rondom het gebied aan de Waterkant.
Zelf hebben we in geluncht met de familie van Nalinie. Ook de andere aanwezige bakra’s uit Nickerie mochten van hun gastvrijheid genieten.
In de middag zijn we naar de dierentuin van Paramaribo geweest. Bijzondere dieren die men in Artis niet tegen komt. Ook hier werd Keti Koti gevierd. Veel verklede mensen, drank,eten en muziek.
In de avonduren zijn wij nog even op straat in het feestgewoel geweest. Wat een drukte, muziek en drank, mi Gadu.
Uiteindelijk zijn we maar op een terras ( Tjangola ) lekker ijs gaan eten tussen bijna allemaal bakra’s. Het is wel raar als je opeens tussen zoveel blanken zit.
De stad staat toch een beetje bekend als onveilig en moet men alert blijven.
Als we weer terug zijn in Nickerie ( een reis van 3 uur met een airco taxi ) dan straalt de rust je echt tegemoet. Iedereen groet en geeft mij het gevoel van koningin. Ook vraagt men heel vaak hoe het gaat. ( fawaka )
Net zoals in ons dorp Noordwijk.