de laatste maand van ons avontuur

De laatste maand van ons avontuur !

Fawaka? (Hoe gaat het ? )
Op dit moment zijn we in Nickerie.
En is de laatste week van ons Suriname avontuur aangebroken.
We moeten nog heel veel doen, en hebben amper tijd om over een aantal gebeurtenissen na te praten. Alle drie lopen we met gemengde gevoelens rond. Het afscheid nemen van de mensen die ons in deze korte tijd zo dierbaar zijn geworden. Maar ook het verlangen om weer de thuisblijvers in Nederland weer te zien. Hoe zal het met Django zijn bij Carry en Tom?
En met Birdie de valkparkiet die door de familie Warmerdam wordt verzorgd.
Hier bestaat onze huisdierenfamilie uit twee papagaaien, Benno en Baron.
Net zoals vele mannen hier heeft Oscar ook een roti, een zangvogel, die getraind wordt voor de vogelwedstrijd . Deze vindt plaats op zondagochtend op het volksplein.
Maar het mooiste huisdier is wel Toya, onze aap. ( Monkey-Monkey )
Oscar neemt haar overal mee naar toe. Op zijn schouder gaat ze mee op de fiets.
Maar ook op trip gaat ze mee. We proberen haar mee naar Nederland te nemen tenminste als het lukt. Voor alle dieren hebben we een goed verblijfadres geregeld als we weggaan.
Maar afscheid nemen blijft moeilijk niet alleen van onze dieren.
Daarom geven we op de laatste vrijdag van september een afscheidsfeest op de Wilhelminastraat. Veel lekker eten, drinken en dansen en napraten.
Met collega’s van Bea, klasgenoten van Oscar, , oudervereniging Theodorusschool, vrijwilligers Kindervakantieweek, kennissen, buren vrienden en mati’s.
Ook hebben we mensen ontmoet op de tennisles die we laatste maanden hebben gevolgd.
Ja, ja, alle drie op de maandag en donderdagavond ballen rapen af en toe slaan en geprikt worden door de muskieten.
De kindervakantieweek die we georganiseerd is ook achter de rug. Een week bedoeld voor kinderen die een beperking kennen en door omstandigheden niet op vakantie kunnen.
We wilden hun een week plezier geven. Volgens ons is dit wel gelukt.
We hadden dagelijks een groep van 50 tot 80 kinderen.

Tegenwoordig beheersen we niet alleen wat scranaanse woorden.
Hoewel als men Oscar hoort praten dan vraagt iedereen of hij een boero is.
Dit is een Hollandse Surinamer die al heel lang hier woont, met een Surinaams accent
Afgelopen maand zijn we tweemaal in het binnenland geweest.
We hebben hier kennis gemaakt met de marrons.
Een boeiende, trotse en erg aardige groep mensen die wonen in het kloppend hart van Suriname . De meeste dorpen zijn gelegen aan de Surinamerivier.
Zij spreken saramaccaans. U dë nö ? ( Hoe gaat het ? )
Oscar en Carry voelden zich meteen thuis bij deze mensen. Met name in het dorp Pikenslee bij de rasta fari’s. Hier hebben we echte armoede gezien ? Tja wat is materiaal ? Een heleboel stof voor ons om over na te denken.
Deze mensen zijn enige tijd geleden getroffen door de water overstroming.
Van het ingezamelde geld hebben zij weinig gekregen hebben we begrepen.
We hebben ook hier heel politieke discussie gehad.
Ondanks deze problemen zoeken deze mensen weer nieuwe mogelijkheden om te ’overleven’.
Ook mochten we kennismaken met een groep mensen die in het bos hun werkplaats ( atelier ) hebben. Deze momenten blijven ons zeker bij ! We hebben ook met een aantal mensen afgesproken om zeker terug te komen. Carry heeft afgesproken om met hun een educatie- programma op te zetten bedoeld om de jeugd in het dorp te houden. De meeste jongeren trekken naar de stad. Eerst om te studeren en blijven daar wonen.

New Babunhol is een river ressorts die we bezocht hebben. Ook een plek met een verleden.
Vroeger was het een agrarisch gebied van de Nederlanders. Er liepen wel duizenden Hollandse koeien in de uitgestrekte weiden. Het was ook een welvarende citrusplantage met stenen huizen..
Na dat de Nederlanders zijn vertrokken is het hele gebied verloederd.
We hebben over dit gebied gelezen in de boeken van Cynthia Mc Leod.
Zij heeft veel geschreven over de geschiedenis van Suriname.
Op dit moment probeert men het weer op te knappen. Men heeft rivierzand opgespoten om een strandje voor de toeristen te maken. We hebben in een pinanhut geslapen.
Het was een prachtig gezicht al die hangmatten waar we in moesten slapen.
De mensen met wie we op pad waren bleken allemaal hun roots in Guyana te hebben.
Brits Guyana ligt vlak bij Nickerie. De Corantijn Rivier scheidt deze twee landen.
Hier praten ze een engels met een dialect. We hebben met deze mensen veel plezier gehad.
Het is prachtig hoe je in een korte tijd mensen leert kennen.

Ook zijn wij regelmatig in de stad ( Paramaribo ) te vinden.
We weten in de stad ook al aardig de weg. Wat een verschil met de eerste keer dat we in de stad liepen. Ook komen we hier al veel bekenden tegen die ons aanspreken.
In Paramaribo hebben we ook dolfijnen gespot. Met een korjaal zijn we op een stuk de haven uit gevaren. Deze werden naar ons toe gelokt met muziek.
Het was wel heel apart. Iedereen probeerde foto’s te maken maar het is bijna niemand gelukt.
Afgelopen week zijn we ook naar Paké geweest. Een bosneger die met natuurlijke medicijnen mensen geneest. Deze kennis heeft hij van zijn voorouders verkregen.
Het is heel bijzonder om zijn ’praktijk’ te zien. We waren zo onder de indruk dat we geen foto’s hebben gemaakt.
Carry en Oscar hebben kruidendrankjes gekregen. We zijn via de schrijfster Karin Anema aan zijn adres gekomen. Zij heeft in haar boek de groeten aan de koningin over hem geschreven.
Nu maar hopen dat deze medicijnen ook helpen.

Komende dagen gaan we onze dozen inpakken. Deze gaan met de boot mee.
En gaan we ons voorbereiden op onze welverdiende vakantie in Curaçao.
Oscar die een zwaar schooljaar heeft gehad. Hij is in Suriname overgegaan naar klas 6.
Hieperdepiep...hij had maar een rood.. Dat zeggen ze hier voor een onvoldoende omdat deze in het rood geschreven is. Juf Friesinger vindt deze onvoldoende niet erg. Zij zegt dat de Surinaamse geschiedenis ook erg moeilijk te begrijpen is voor nederlandse jongen.
Oscar heeft zelfs zijn Surinaams verkeersdiploma gehaald. Erg knap als men weet dat het verkeer hier links rijdt.
Bea is met de afronding van haar werk bezig. Verslagen maken, inpraten nieuwe manager, schoonmaken van het gebouw, financiële zaken afhandelen enz....
Carry is druk met de afspraken rondom de Theodorusschool, het huis en de koffers.
Via internet hebben we een appartement gevonden.
Ook zullen we een MEE-collega van Bea ontmoeten. Ellen heeft een werkuitwisseling met een Curaçaose collega.
Oscar zal iemand van de judoschool uit Den Haag ontmoeten.
We zijn erg benieuwd hoe Curaçao er uit ziet.
In ieder geval gaan we zwemmen tussen de dolfijnen. En lekker op het strand liggen.
Dat hebben we hier in Suriname weinig kunnen doen. Kobougo!


Dit is het laatste bericht van ons op onze site van familie de Kruijf. Waar ben je. nu.
Wij vonden het erg leuk om jullie reacties op onze site te lezen.
Gran tangi!

Op 14 oktober a.s. zullen we met het vliegtuig KL 736 om 17.40 uur vertrekken vanuit Curaçao naar Amsterdam.
Wij hopen dan de volgende ochtend op Schiphol te arriveren.

P.S. We zijn niet op ons telefoonnummer 071- 3621867 bereikbaar.
( Wel op onze mobiele nummers )